Insight: Why So Few Female High Fashion Designers
De afgelopen tijd heeft het feminisme de bh-brandende randen verplaatst naar een volledig onderwerp van sociaal commentaar en activisme. Herinner je je Chanels catwalkshow in het voorjaar van 2015? De grote opmars van dunne modellen op hoge hakken, wuivende protestborden met de tekst ‘LADIES FIRST’, ‘HISTORY IS HER STORY’ naast andere dwaze syncopische zinnen, gekleed in Karl Lagerfelds persoonlijke kijk op de nalatenschap van Coco Chanel. De show van dat seizoen veroorzaakte een schok door de industrie: hier zei Lagerfeld 'laten we politiek worden' terwijl hij het probleem in wezen als een rage behandelde door een zinloos nep-protest over de landingsbaan van een van 's werelds meest invloedrijke merken te sturen, zij het met mooie kleding. De feiten zijn duidelijk: in de gevestigde geslachtsdichotomie zijn vrouwen door mannen uitgebuit voor sociale, politieke en economische doeleinden. In de mode kunnen we dit met veel minder pedantisme zeggen: mannelijke ontwerpers vertellen vrouwen wat mooi is en dus wat ze moeten dragen.
De ontwerpen van Phoebe Philo voor Céline, Claire Waight Keller's voor Chloé en Julie de Libran's voor Sonia Rykiel hebben veel lof gekregen voor hun 'draagbaarheid'. Dat is geen vies woord dat voetgangerskleding suggereert - wat het betekent is dat hun ontwerpen bedoeld zijn voor vrouwen die wonen, werken, spelen en reizen, en het gebruiken als het spreekwoordelijke harnas tegen de wereld. De gedeelde schoonheid hier is dat deze creaties kledingstukken zijn gemaakt door Dames voor vrouwen, die begrijpen dat de verwachtingen en normen van vrouwelijke schoonheid vaak niet nodig en beperkend zijn. De dames bieden ons dus een bevrijde schoonheid.
Hoewel mannen knippen en stof begrijpen, is er de onvermijdelijke politieke fluistering van de mannelijke blik. De huidstrakke jurken van Thierry Mugler, Gianni Versace en Hervé Leger benadrukken bijvoorbeeld de krachtige vrouwelijke seksualiteit, maar kunnen de sociale verwachtingen ervan niet kwijtraken om het mannelijke te plezieren. De psychologische vrijheid van door vrouwen ontworpen kleding is dan dat de vieringen van vrouwelijkheid en seksualiteit afkomstig zijn van een gemeenschappelijke grond die zegt: 'we weten wat we willen dragen'.
Gelukkig hebben we trouwe vrouwen in de mode om naar op te kijken. Miuccia Prada leidt haar merk sinds 1978 en vertoont geen tekenen van stoppen. Consuelo Castiglioni bouwde Marni op om het maximalisme te vieren en overwoog het overdreven. Diane von Furstenberg nam sexy rug en wikkelde een jurk om vrouwen om het lichaam te flatteren. Rei Kawakubo maakte Commes des Garçons haar cerebrale en experimentele laboratorium waar schoonheid nooit een vaste definitie heeft gehad die verder gaat dan variëteit.
Gelukkig zijn maatschappelijke attitudes in beweging en veranderen ze, en vechten vrouwen luider en zichtbaarder voor gelijkheid. Een langzame mars, maar toch beweging. Het einddoel van mode blijft natuurlijk hetzelfde. We willen dat het ons doet dromen van schoonheid die we nooit voor mogelijk hadden gehouden; om te blijven kijken naar het nieuwe, het creatieve, het opwindende. Zou het niet leuker zijn als meer vrouwen ons vertelden hoe?
Dit verhaal is voor het eerst gepubliceerd in L’Officiel Singapore.
