Interview: Uji 'Hahan' Handoko
Uji ‘Hahan’ Handoko, geboren in 1983 in Kebumen, begon aan de Faculteit voor Schone Kunsten van het Indonesia Institute of the Arts in Yogyakarta. In een bewogen jaar 2008 werd hij uitgeroepen tot finalist in de top 30 voor de Sovereign Art Prize en nam hij deel aan het artist in residence-programma van National Art Studio in Seoul, Korea. Enkele van zijn meer productieve shows zijn onder meer: ArtJog14, Jogjakarta (2014); De 7e Asia Pacific Triennial of Contemporary Art (2012); National Gallery of Indonesia, Jakarta (2011); Primo Marella Gallery, Milaan (2011); Korea International Art Fair, Seoul (2010); Kedai Kebun Forum, Yogyakarta (2010); Biënnale Jogja X, Yogyakarta (2009) en Havana Biennale, Cuba (2009).
Altijd beschreven in een ademloze golf van bijvoeglijke naamwoorden: gewaagd, brutaal, ongebruikelijk, rebels, punk ... De multidisciplinaire artiest wordt gekenmerkt door een bruisende onderzoekende energie - altijd in vraag gesteld, altijd grenzen verlegend van wat mogelijk is. Een van de belangrijkste aspecten van zijn werk wordt gekenmerkt door de dualiteiten tussen de perceptie van ‘hoge kunst’ en ‘lage kunst’. Realisme begrenzend met lagen op lagen van dramatische versieringen, vertegenwoordigt zijn werk de breuk tussen verstedelijking en agrarisme, het Oosten en het Westen, het lokale en het globale. Hahan zet zijn film, muziek, street-pop-invloeden om in een eigenzinnige beeldtaal die samenkomt als een losbandige schermutseling op het canvas - gedurfde kleuren waarvan hij een bekend talent heeft om over zijn contouren te morsen. De ‘inkleuring buiten de lijntjes’ draagt bij aan de beweging en spontaniteit die kenmerkend is voor zijn output.
Trinity Series, 2015
Hij is een echte popartiest en zoekt voortdurend naar manieren om zijn ideeën te actualiseren - van het optreden als zanger in de avant-gardistische art-punkartiestencollectieve band Punkasila; zijn afwijzing van canvas, experimenteren in onconventionele media en substraten; het weven van complexe zelfreflecterende metasociaal-politieke kwesties in ‘low-brow’, maar toch ingewikkelde composieten; samenwerking aan een kledinglijn met het Australische surf-turflabel Hurley International, tot zijn vastberadenheid om zijn kunst zoveel mogelijk toegankelijk te maken voor zijn gemeenschap - lijkt Hahan in zijn eentje een ophef te zijn. Art Republik haalt de rebelse kunstenaar in om te zien wat er aan de hand is.
Je werk brengt een verscheidenheid aan invloeden - film, muziek en straatcultuur samen in een aparte beeldtaal. Denk je aan verhalen en verhalen in je praktijk?
Elk van de invloeden die je hebt genoemd, heeft een andere taal om een idee te vertellen. Als ik alleen de visuele vorm combineer en hoe deze wordt gebruikt, mag deze niet van elkaar verschillen. Meer dan dat, ik wil onder de oppervlakte graven, inclusief de culturele en sociale achtergrond, en het vervolgens combineren met mijn eigen standpunt om er mijn eigen beeldtaal van te maken.
Mensen hebben uw werk gekarakteriseerd als een voortdurende worsteling tussen 'hoge' en 'lage' kunst, polariteitsproblemen tussen Oost en West, lokaal en mondiaal - waar gaat het om dualiteiten die u interesseren?
Ik maak deel uit van een generatie die aanvankelijk zeer beperkte informatiebronnen had, maar nu met internet en globalisering hebben we meer toegang tot informatie van west naar oost - de grens tussen 'hoge' en 'lage' kunst is geworden een wazig en hybride. Ik zit momenteel in deze positie en ik probeer met mijn kunstwerken te reflecteren wat er vandaag gebeurt.
One for All, All for One .... Verkocht (detailweergave), 2014.
Hoeveel heeft opgroeien in Indonesië invloed gehad op de manier waarop je je perspectieven en kunst in het algemeen benadert?
Ik geloof dat elke plaats of elk land zijn eigen kenmerken heeft die al dan niet bewust het artistieke kenmerk van de kunstenaar zullen vormen. Veel factoren in Indonesië, bijvoorbeeld de ongelijke fysieke ontwikkeling en inkomensverdeling, wrijving van lokale traditie en mondiale cultuur in het tijdperk van onthulling, en vooral de ontwikkeling van de kunstinfrastructuur, hebben een grote impact bij het vormen van mijn standpunt en mijn algemene denken . Met name in relatie tot beeldende kunstinfrastructuur, hoewel er geen stadia of niveaus van kunstenaarsinvestering zijn en ook onvoldoende overheidssteun, raken Indonesische kunstenaars meer gemotiveerd om out of the box te denken en meer te experimenteren.
Je hebt al eerder gezegd dat je verblijf in een kunstenaar in Seoul het belangrijkste punt in je leven was dat je de overtuiging gaf om een hedendaagse kunstenaar te zijn. Hoe was het tijdens uw verblijf daar, hoe heeft de stad u beïnvloed en hoe verschilt deze van Indonesië?
In die tijd was Indonesië, vooral Jogja ... de mogelijkheid als artiest om overzeese kunstresidenties te doen een grote en luxueuze deal. Dat komt omdat de aanbeveling en de link zo zeldzaam waren en moeilijk om voor te concurreren, zelfs tegen zeer gevestigde artiesten. Voor mij werd dit mijn uitgangspunt dat me overtuigde en motiveerde om een carrière als artiest na te streven.
Naast kunstenaars en hun werken maakte Seoul ook indruk op mij met hun oprichting van een infrastructuur voor beeldende kunst die actieve steun kreeg van hun regering en de particuliere sector. Het heeft echt mijn ogen geopend als kunstenaar. Mijn werken en kunstpraktijken in die tijd lagen ver achter wat ik daar heb meegemaakt en gezien, en ik voelde me nog meer na een ontmoeting met de directeur van Leeum, Samsung Museum of Art.
Ik ontmoette hem met een collega die bij mij in de residentie was. Hij vroeg eerst aan mijn vriend, die uit India kwam, waar hij vandaan kwam, en hij noemde meteen "Anish Kapoor" als een bekende naam. Hij wendde zich vervolgens tot mij en stelde dezelfde vraag, maar verontschuldigde zich snel omdat hij geen bekende Indonesische kunstenaar kende. Dit bleef bij mij en is een groot deel van waarom ik ernaar streef om te experimenteren en op te vallen.
Het landschap van universele problemen, 2016
Vertel ons meer over je werk binnen het Indonesische kunstenaarscollectief punkrockoutfit Punkasila. Het is niet de enige band waar je in zit, toch?
Punkasila werd geïnitieerd door Danius Kesminas (kunstenaar uit Melbourne) in zijn residency-programma bij Asia Link via de Cemeti Art Foundation in 2005. Destijds dacht ik dat het slechts een tijdelijk project was, omdat het in de eerste plaats gewoon was om uit te nodigen en samen te werken met verschillende beeldend kunstenaars (waaronder ik) als onderdeel van een rockband, wat resulteerde in ons 'Acronym Wars' album. Maar toen groeide het uit tot een kunstcollectief, dat van buiten de beeldende kunstwereld begon uit te nodigen. Nu draait het al 10 jaar.
Mijn andere muziekprojecten die samen met verschillende vrienden zijn gemaakt, zijn ‘Black Ribbon’ die in 2004 werd opgericht, waarbij ruis werd onderzocht met een analoge taperecorder en DIY-synth; ‘Hengky Strawberry’ werd in 2007 gevormd en legde de volgende golf van elektronische muziek en de Indonesische rave-cultuur vast; ‘The Spectakuler’ gevormd in 2010, wat de samenwerking was van ‘Black Ribbon’ en ‘Demi Tuhan’ met Woto ‘Wok’ Wibowo; ‘Anusapatis’ gevormd in 2011, een combinatie van elektronische muziek en snelle grindcore-stijl; en ‘N.E.W.S.’ opgericht in 2013, een vocale groep die reageerde op tekst van de curator of iets anders in de kunstscene.
Sober Generation, 2013
Hoe is de werkmodus voor jou? Is het altijd anders, afhankelijk van en de aard van het medium?
Eigenlijk is mijn werkwijze altijd hetzelfde. Er zijn geen verschillen tussen mediums. Meestal begint het met een idee of idee, dan het concept en in de laatste fase de keuze van het medium. Elk soort medium heeft zijn eigen politieke waarde en ik denk dat de juiste mediumkeuze de concepten en ideeën het beste zal versterken. De verschillen in werkwijze kunnen optreden, maar niet door het verschillende medium, maar door de wisselende betrokkenheid van anderen, werkend als individuele kunstenaar of collectief. En als ik als onderdeel van een collectief werk, zijn er toegevoegde stappen zoals groepsdiscussie en gedeeld besluitvormingsproces.
Is humor een belangrijk onderdeel van je werk?
Wonen in Indonesië onder een regering die niet met wederkerigheid regeert en een onstabiel sociaal systeem aanstuurt, natuurlijk wordt humor belangrijk, vooral voor mij om de problemen in de samenleving te kunnen zien en mijn ideeën met mijn publiek te communiceren.
Het is bekend dat u uw werk liever in de openbare ruimte heeft en dat uw werk voor iedereen toegankelijk is. Is dat belangrijk voor jou, mensen een gevoel van opwinding, ontzag en verwondering geven over kunst, zonder ervaring of informatie die van tevoren vereist is?
Het maakt eigenlijk niet zoveel uit. Ik geloof dat iedereen met een achtergrond zijn eigen manier heeft om van een kunstwerk te genieten, met of zonder ervaring of vooraf vereiste informatie. Dit is voor mij de opwinding van de openbare ruimte, waar rijke en onvoorspelbare perspectieven zullen verschijnen. Voor mij is het ook belangrijk dat kunst nieuwe onderhandelingsruimtes creëert voor het publiek.
Lucky Country Series # 2, 2013
Je bent momenteel de merkambassadeur van het surf- en streetwearlabel Hurley International. Is deze samenwerking met Hurley iets wat je altijd al wilde doen?
Eigenlijk heb ik ook mijn eigen kleding- en merchandise lijn die ik tijdens mijn tweede jaar op de kunstacademie ben begonnen. Het is onderdeel van mijn strategie om kunst gemakkelijker toegankelijk te maken zodat het meer mensen kan bereiken. Sindsdien werk ik samen.
Met Hurley hebben ze een sterk trackrecord in het ondersteunen van de beeldende kunstscene en er is geen interventie van hun kant in mijn creatieve proces. Meer dan dat, Hurley gebruikt niet alleen mijn kunstwerken op hun producten, maar ze ondersteunen ook mijn andere kunstinspanningen individueel en collectief zoals bij Ace House.
Het belangrijkste in de hedendaagse kunstwereld, vooral in Indonesië, is het verkennen van nieuwe mogelijkheden buiten de bestaande manier van beeldende kunst en het vinden van nieuwe manieren om je boodschap te verspreiden.
Wat betekent schoonheid voor jou? Je hebt meestal de neiging om 'buiten de lijntjes te kleuren', waardoor het werk opzettelijk rommelig wordt of onvolledig lijkt. Is chaos iets dat je boeit?
Ik geniet altijd van de vorm van een opzettelijke fout. Het is alsof je de beperking van ons als mensen laat zien. Het mooie voor mij gaat niet om het perfecte resultaat, het gaat meer om het bereiken van die perfectie.
Float of the line, 2016
Wat vindt u op dit moment van artistieke expressie, censuur en de algemene staat van politieke correctheid in de wereld?
Censuur mag niet eens bestaan, maar moet ook van andere mensen komen. Er is alleen de overweging die van onszelf komt, zelfs als die door een ander wordt beïnvloed. Maar de beslissing wordt door ons genomen en dat is de artistieke expressie.
Dit verhaal is voor het eerst gepubliceerd in Art Republik.
