Waarom topmode modellen nooit glimlachen
Ze dragen de mooiste en duurste kleding ter wereld, maar hun gezichten zijn het beeld van blanco verveling. Waarom zien mode-modellen er altijd zo ellendig uit?
'Je lacht niet. Het is gewoon niet af, ”zei model Ty Ogunkoya als catwalksterren kriskras door Parijs tijdens de modeweek. In zijn decennium als topmodel heeft de 26-jarige in Nigeria geboren Londenaar zichzelf nooit een grijns toegegeven.
"Ik heb voor iedereen model gestaan en niemand heeft me ooit gevraagd om te glimlachen", vertelde hij aan AFP. 'Eerlijk gezegd zou het raar aanvoelen als ik dat deed.'
'Als ik loop, denk ik aan iets verdrietigs, zoals toen mijn kat stierf', voegde Klara toe, een 18-jarig Slowaaks model. 'Er is een bus overheen gereden.'
Maar moeten modellen echt zo somber zijn?
'Vergeet nooit dat het de kleren zijn waar ze naar kijken en niet jij', zei Victoire Macon Dauxerre, een voormalig model voor Celine en Alexander McQueen, tegen haar.
In haar boek, Nooit dun genoegvertelt ze hoe ze was gewaarschuwd om 'nooit, nooit te glimlachen'.
Het is zo niet gedaan
De catwalkcoach van haar modellenbureau leerde haar hoe ze de perfecte 'hooghartige killer look' kon krijgen door haar kin een beetje te laten vallen en tegelijkertijd haar ogen op te heffen.
De opkomende jonge ster Matthieu Villot vertelde AFP dat de reden voor het onuitgesproken verbod op glimlachen duidelijk was.
'Ze willen de kleren laten zien en niet onze gezichten. Als we glimlachen, richten we de aandacht op onze gezichten en niet op de kleding ', zei de 22-jarige student geneeskunde.
Ogunkoya zei dat hem nooit was verteld niet te glimlachen, maar "mijn hele vooroordeel over modellenwerk was humeurige jongens en meisjes die de landingsbaan afliepen ... Het is zo niet gedaan dat ze het niet hoeven te zeggen."
Modehistorica Lydia Kamitsis zei dat dit niet altijd zo was.
De mode voor uitdrukkingsloze modellen is eigenlijk heel recent, zei ze, en dateert uit de opkomst van de Japanse ontwerpers Yohji Yamamoto en Commes des Garcon in de vroege jaren tachtig.
'Dit was ook de periode van de supermodellen (Cindy Crawford, Imam en Elle Macpherson) die heel veel hun eigen persoonlijkheid hadden, en het was een reactie hiertegen', zei ze.
“In de jaren zestig, toen collecties voor het eerst als shows werden gepresenteerd, lachten modellen vaak, lachten ze en dansten ze zelfs op muziek.
Lopende kleerhangers
'Nu worden ze gezien als lopende kleerhangers. Het gaat erom hun persoonlijkheid uit te wissen ... de kleding is het. "
Antropoloog Leyla Neri, de modedirecteur van de New School Parsons Paris, was het daarmee eens. Ze dateert de eerste verschijning van humeurige, vaak fronsende modellen in de jaren zestig aan Brigitte Bardot en Jane Birkin.
Het versnelde toen met het opkomende feminisme en 'de behoefte van vrouwen om serieus genomen te worden in hun professionele leven, dus je ziet vrouwen sterke, niet-glimlachende poses aannemen in Armani-pakken.
'Mannen hebben nooit op de catwalk gelachen omdat ze nooit hoefden te glimlachen om te behagen', drong Neri aan. "In de jaren vijftig lachten modellen de hele tijd, in feite waren het een soort levende poppen", voegde ze eraan toe.
"Met emancipatie en ontwerpers als Yves Saint Laurent krijg je meer een androgyne look en worden vrouwen mannelijker en krachtiger."
Hedendaagse ontwerpers hebben een 'nog meer minimalistische visie', betoogde Neri. 'Ze willen zo neutraal mogelijke gezichten en lichamen om hun werk te laten zien. Ze zien hun modellen niet meer als een schoonheidsideaal. Dat is iets dat het publiek niet helemaal heeft begrepen. '
Om de paar jaar sturen beeldenstormers zoals de Franse ontwerper Jean Paul Gaultier modellen lachend de wereld uit. De Indiase maker Manish Arora vrolijkt ook de boel op door zijn Boheemse vrienden te casten. En verschillende modellen straalden uiteindelijk door de laatste herenmode-show van de Britse ontwerper Paul Smith.
"Ik zei niet dat ze moesten glimlachen", zei hij daarna tegen AFP. 'Ik heb niets tegen glimlachen. Als de kleding ze gelukkig maakt, ga ervoor ', zei hij.
Villot, die aan die show deelnam maar niet durfde te glimlachen, zei dat modellen vaak bang zijn om er te gelukkig uit te zien voor het geval ze er belachelijk uitzien.
"Het serieuze gezicht dat je elke keer kunt doen, maar als je lacht, weet je niet hoe je eruit zult zien."
Ogunkoya was het daarmee eens. "Het is gemakkelijker om gewoon te lopen en uit te zone. Glimlachen is beslist meer een uitdaging. ” Maar zou hij glimlachen als hem dat werd gevraagd? "Waarom niet? Je wordt gevraagd om de meest willekeurige dingen in deze baan te doen. '
