Interview: kunstenaar JERKFACE
Loop in de juiste straat in New York, en je wordt waarschijnlijk begroet (of misschien gesprongen) door de eigenzinnige straatkunst en graffiti van de stad; werken met een breed scala aan emoties, van pure uitbundige uitingen van geluk en euforie tot grimmig, dieper surrealistisch sociaal commentaar, van sneltags tot uitgebreide Wildstyles - een populistische kunstvorm die constant reageert op het leven om je heen, terwijl het letterlijk om je heen is . Een levende stad, voortdurend in beweging.
Een ding dat echter constant blijft (met een niet te stoppen persistente output) is het werk van één JERKFACE. Een in NYC geboren, de in Queens geboren 34-jarige, heeft sinds zijn tienerjaren consequent zijn eigen vreemde merk van surrealistische, kubistische, low-brow cultuur, nostalgie-inducerende, happy cartoon-subversies uitgebracht. Homer Simpson, Finn en Jake, Super Mario, Tom en Jerry, Teenage Mutant Ninja Turtles, en nog veel meer voorbeelden - als je ze in hetzelfde frame ziet verschijnen (in kenmerkende "geometrische stijl"), weet je dat je in de aanwezigheid van een JERKFACE-stuk. Net als de tekenfilms op zaterdagochtend, zijn de stukken JERKFACE's lofzangen op de vreugde en het geluk die de shows hem hebben gegeven, en nu zorgt hij ervoor dat mensen hetzelfde voelen.
Gericht, eigenzinnig en vastbesloten om op zijn eigen ritme te marcheren, gaat Art Republik met JERKFACE zitten om te zien wat de man achter het werk gedreven en tikkend houdt.
Homer Bobbin (detailweergave)
Allereerst: hoe kwam de naam tot stand en wanneer besloot je om JERKFACE te worden?
Rond 2001 stond de kunstenaar Neck Face veel op in het Gramercy-gebied van Manhattan. Ik gaf mijn ex-vriendin de bijnaam en in ruil daarvoor begon ze me JERKFACE te noemen.
Denk je na over wat je maakt met kunst, design, mash-ups, pop provocaties, of ...
Ik denk dat mijn werk onder nogal wat namen kan vallen, afhankelijk van wie je het vraagt, en ik laat het liever aan anderen over om het te definiëren. Vanwege de aandacht voor compositie, flow en kleurplaatsing van elk stuk, geloof ik dat het niet zo eenvoudig kan worden gedefinieerd als ontwerp, mash-ups of popprovocaties. Er is veel meer aan het werk.
Wat is een goed wandstuk?
Het grootste deel van de beslissing wie of wat je voor een muur schildert, heeft te maken met de grootte en vorm van de muur en met welk specifiek personage ik momenteel enthousiast ben.
Hoe benader je een werk en bepaal je welke personages je wilt combineren?
Het is de laatste tijd erg populair geworden. Als iemand die voor de haast binnenkwam, moet ik mensen blijven verrassen met de combinaties. Er moet voor mij altijd een connectie zijn met de personages. Dat is de basis. Als ik deze connectie niet heb, zal ik het creatieve proces niet leuk vinden. Als ik eenmaal een onderwerp heb gekozen, vertrouw ik veel op intuïtie en herziening om me door te voeren.
Duck Soup (detailweergave)
Waarom stripfiguren?
Stripfiguren spelen in ieders kindertijd. Ze zijn een aspect van onschuld en vreugde die de herinnering aan een eenvoudiger tijd opfrissen. Volwassenheid voor de meesten van ons kan soms erg zwaar zijn. Het herinneren van mijn eigen jeugd door middel van deze composities roept vreugde en nostalgie op, en het heeft hetzelfde effect op de mensen die mijn werk waarderen.
Vind je je muurschilderingen optimistisch, of in ieder geval de ideologie achter je werk? Vind je het belangrijk om optimistisch te zijn?
Het is puur en krachtig optimisme. Er is geen negativiteit in mijn werk. Zoals ik het zie, is er genoeg negativiteit in het leven. Ik zorg liever voor geluk en genezing, dan voor meer negativiteit.
Je hebt je hectische werktempo genoemd, een eigenschap waarmee je van nature al van jongs af aan bent doordrenkt ('een hyper ass-jongen'), en wijdt, naar jouw mening, '90% van je dag aan iets kunstgerelateerds'. Vind je, gezien je manische output, iets therapeutisch aan je creatieve proces?
Ja, het kan heel therapeutisch zijn. Als mens zijn er allerlei factoren die meespelen in hoe therapeutisch het kan zijn. Het kan afhangen van mijn huidige humeur, hoeveel slaap ik heb, deadlines, zoveel dingen. Hoe dan ook, ik werk nog steeds.
Hoe zie je jezelf nu, vergeleken met toen je voor het eerst begon?
Niet veel anders. Ik geniet nu net zo veel van wat ik doe als ooit. Ik wil altijd dat mijn werk laat zien hoeveel plezier ik heb. Ik hou echt van schilderen. Ik heb er een punt van gemaakt om geen van de voordelen van succes me van deze liefde af te laten leiden.
Zijn er influencers, binnen en zelfs buiten de kunstwereld?
Ik kijk naar veel artiesten, heden en verleden. Om naar een andere kunstenaar op te kijken, moet ik rekening houden met hun oeuvre, reputatie en integriteit.
Je muren zien, van (Keith) Haring-achtige freestyle, spontane, pop-kubistische, surrealistische, ondermijnde en soms rare droomlandschappen, is er - zoals Haring zelf die activisme is en diepe zorgen maakt over zaken als leven / dood, seksualiteit en oorlog was overheersend in zijn werk - een leidend principe in uw proces?
Nee. Ik heb een zeer uitgesproken mening over de meeste sociale en politieke aspecten van het leven. Maar omdat het mijn belangrijkste bedoeling is om een toegangspoort tot de jeugd te creëren, probeer ik weg te blijven van alles dat mijn persoonlijke mening over actuele kwesties te direct weergeeft. Ik wil altijd dat mijn werk open staat voor interpretatie.
Het kan beren niet schelen (gedetailleerde weergave)
Je hebt regelmatig gesproken over het vermijden van de scène en het starten van een eigen scène en marcheren op je eigen ritme. Voel je je een buitenstaander?
Ik ben een buitenstaander naar keuze. In de kunstwereld concurreert iedereen om een paar slots te vullen. Net onder de oppervlakte woekeren jaloezie en onzekerheid. Trouwens, je kunt een onderdeel niet uitstaan als je erin staat.
U bent een geboren en getogen inwoner van NYC (met een zelfverklaarde zwakke relatie tot de bureaucratische administratie) - denkt u dat opgroeien in NYC de manier heeft beïnvloed waarop u uw praktijk in het algemeen benaderde? Wat voel je over de energie van de plek toen en nu?
Ik denk dat opgroeien in NYC mijn benadering van het leven in het algemeen heeft beïnvloed. Opgroeien in NYC is heel anders dan hierheen verhuizen. Je brein is vanaf de jeugd bedraad om uit noodzaak sceptischer, agressiever en slimmer te zijn. Het was een donkerdere stad, het was niet moeilijk om een New Yorker te vinden in een straat in New York, maar hipsters brengen lekker eten.
Wat vind je van je werk in een straat, een meer open omgeving voor een gevarieerd en divers publiek, in tegenstelling tot de grenzen van een galerie?
Op straat zijn, is het onvoorspelbaar. Wie komt er mee, wat gaat er gebeuren. Het is een avontuur. Interactie met de buurt is mijn favoriete onderdeel van elk creatief proces.
Wat vind je van live schilderen voor een live publiek? Zijn er parallellen met een rapfreestyle wat betreft spontaniteit en een soort test van de ware moed van een straatartiest?
Live schilderen haalt me eraf. Ik weet niet waarom. Creëren en observeren zijn twee van de meest mysterieuze en grootste eigenschappen van de mensheid. De combinatie geeft veel voldoening.
U bereidt zich momenteel voor op uw solo-show 'Saturday Morning' in oktober met de Over The Influence-galerij in Hong Kong (op het moment van drukken). Wat werkt er voor u in de nabije toekomst? En, is dat een verwijzing naar de universele uitzenduren wanneer de meest stoere cartoons op tv verschijnen?
"Saturday Morning" verwijst naar dat tijdslot. Ik concentreerde me niet speciaal op de tekenfilms die je op een zaterdagochtend zou zien, maar meer op het ideaal van een tijd die voor zo'n ervaring is uitgetrokken. Wat betreft toekomstige werken ... wat is er beter dan het bekende? Het onbekende ... Tot ziens in de toekomst.
Dit artikel is voor het eerst gepubliceerd in Art Republik
