Waar impressionistische kunst te zien in Parijs, Frankrijk: Musee d'Orsay is nog steeds een topmuseum ondanks het gebrek aan ruimte

Dertig jaar nadat het Musee d'Orsay voor het eerst zijn deuren opende, is het net zo goed een Parijse bezienswaardigheid geworden als zijn grote zus het Louvre aan de overkant van de Seine. Maar hoewel het Musee d'Orsay een van de meest bezochte galerieën ter wereld is dankzij de ongeëvenaarde collectie impressionistische schilderijen, is het meerdere malen kleiner dan zijn rivalen.

En met gemiddeld 3,5 miljoen bezoekers per jaar die door het spectaculaire gewelfde schip stromen, is het volgens de directeur van de collecties, Xavier Rey, ook het "meest dichte museum ter wereld".

Enorme donatie

Maar het echte probleem is niet zozeer het publiek, maar het vinden van een plek om zijn verbluffende verzameling laat 19e-eeuwse en vroeg-20e-eeuwse meesterwerken te tonen, die loopt van Courbet's beruchte "The Origin of the World" tot Manets liggende naakte "Olympia" en Van Goghs verschroeiende zelfportretten.

Hoewel het museum vol staat met enkele van de beste werken van Degas, Cezanne, Gauguin en Toulouse-Lautrec, kunnen slechts ongeveer 4.400 stukken tegelijkertijd worden getoond. Dat laat zo'n 164.000 schilderijen en sculpturen achter in de winkels, die nog verder zullen groeien met de enorme schenking van een Texaans echtpaar van hun 350 miljoen euro ($ 372 miljoen) kunstcollectie aan de Franse hoofdstad.

Zakenman Spencer Hays en zijn vrouw Marlene tekenden vorige maand de eerste aflevering van 187 werken voor het Musee d'Orsay, waaronder stukken van Degas en Modigliani ter waarde van ongeveer 173 miljoen euro. Hun geschenk, het grootste van een buitenlandse weldoener aan Frankrijk sinds de Tweede Wereldoorlog, omvat ook belangrijk werk van Bonnard, Vuillard en Redon. Zo'n 140 werken van Bonnard en Vuillard werden in januari ook door de Franse verzamelaar Jean-Pierre Marcie-Riviere aan het museum geschonken.

Geconfronteerd met dergelijke druk heeft het museum een ​​naburig 18e-eeuws herenhuis aan de oevers van de Seine gekocht om zijn bibliotheek en onderzoekscentrum voor postimpressionisten te huisvesten.

Architectonisch juweeltje

Het idee van een museum voor schone kunsten in een treinstation was revolutionair toen het museum in december 1986 werd geopend. Niet dat het art-decoterminal uw gemiddelde vervoersknooppunt was. Gebouwd zoals de Eiffeltoren en het Grand Palais voor de Wereldtentoonstelling in Parijs in 1900, had het dezelfde architectonische uitbundigheid.

Na de sloopplannen in de jaren zeventig te hebben overleefd, werd het omgebouwd tot een museum voor voornamelijk Franse kunst uit de revoluties van 1848 tot het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog als een van de 'grands projets' van de late Franse president Francois Mitterrand om de Franse hoofdstad te vernieuwen. Een weggelopen succes vanaf het begin, met zijn architectonische elegantie en opvallende collectie die evenzeer werden geprezen, zei Rey dat "men zich het museum nergens anders kan voorstellen dan in dit station".

Met een andere show waarin Van Gogh in maart wordt geopend, blijft de tentoonstelling de grootste hit: de vraag of de Nederlandse kunstenaar echt gek was - 'Van Gogh-Artaud, the Suicide of Society' - die in 2014 meer dan 654.000 mensen binnenhaalde.

Enkele van de grootste successen hebben zelfs de curatoren verrast: bijna een half miljoen mensen stroomden toe om dit jaar een tentoonstelling te zien over Rousseau, die door zijn tijdgenoten werd bespot als een "zondagsschilder".

Een show uit 2013 over het mannelijk naakt in de kunst, "Masculin, Masculin", die Cogeval samenstelde, was "tot mijn grote verbazing een zeer groot populair succes met 430.000 bezoekers", zei hij.

De verrassingen houden daar niet op. De zogenaamde academische schilders uit het midden van de 19e eeuw, die al lang uit de mode waren geraakt zoals William Bouguereau en Charles Gleyre, krijgen nu een onverwachte heropleving in populariteit, zei Rey.