Focus: kunstenaar Hom Nguyen
De in Vietnam geboren kunstenaar Hom Nguyen (1972) emigreerde in de jaren zestig naar Frankrijk, waar hij sindsdien een bevredigende en kleurrijke artistieke carrière heeft geleid. Het kenmerk van zijn stijl is de menselijke vorm - Hom houdt zich bezig met het vastleggen van de menselijke emoties in al zijn diversiteit, elke emotie in het spectrum van geluk tot wanhoop, hij vat de essentie van elke blik, elk paar ogen en elke blik erin samen de kaders van het canvas. Met onbezonnen schetslijnen en verfstreken lijken zijn werken een zekere ongeduld en robuustheid te belichamen. Misschien is dat de achtergrond van het spreken van de kunstenaar, aangezien Hom vroeger een autodidacte vakman was, patina op leer maakte voordat het zijn diepe en levenslange interesse in schilderen en tekenen veroorzaakte.
Hom houdt zich niet zozeer bezig met verfijning als met waarheid - hij wil uitdrukken wat echt is, in plaats van de gepolijste, hoogstaande vormen van de klassieke stijl. Nguyen wordt vergeleken met Warhol, of met de figuratieve kunst van Lucian Freud, maar zijn werken lijken een antithese te zijn tegen de ongecompliceerde, directe beelden van hem. De expressiviteit van Hom stelt het tegenovergestelde voor: hij lijkt geen popart te willen presenteren, noch indruk te willen maken met pompeuze en provocerende beelden en kleuren. Hij is een organische, nuchtere weergave van het gewone: menselijke gezichten, jong en oud, vrolijk en verwoest. Hom wil dat zijn kijkers twee keer nadenken over het gewone, en het bewustzijn van de sociaal-politieke context van immigratie vergroten: wat zit er in een gezicht? Waarom gaan we naar de een en niet naar de ander? Hoe praten deze gezichten tegen ons? Dit zijn vragen waarmee immigranten zich zouden hebben geïdentificeerd.
Zijn recente werken richten zich op Aziatische kinderen zonder mond die een belangrijk onderwerp van kinderwelzijn en rechten vertegenwoordigen: heeft de moderne wereld elk kind hun stem ontnomen? Vanuit een meer filosofisch standpunt wil Hom de uitdrukking van hun innerlijke landschappen in het gezicht uitdrukken, zelfs als de mond, het mechanisme voor expressie, hen is ontnomen. Waar de kijker zich vervolgens op richt, is al het andere: de oren, ogen, neus en blik die doordringend naar ons lijken te staren - kijken we echt naar wat hij wil dat we zien? 'Zien' we de kinderen echt zoals ze zijn? Hom beweert dat het zijn rol als kunstenaar is om 'de spiegel van de ziel te onderzoeken' door de ogen van zijn onderwerpen, waar hij gelooft dat dit de vensters zijn naar hun ware innerlijke gevoelens.
Misschien weerspiegelt Hom's obsessie met het gezicht zijn ervaringen als immigrant in Frankrijk. Hom's opmerkingen over de houding ten opzichte van Aziaten als mensen die 'niet spreken, niet luisteren, niet zien' laten zien hoe moeilijk het is om een buitenstaander te zijn. Wat zit er in een gezicht? Deze vraag staat centraal in zijn werken en Hom geeft commentaar op het leven van ontberingen dat hij leefde toen hij voor het eerst naar Frankrijk verhuisde.
Hom's volgende optreden is bij A2Z Art Gallery in Palais de Tokyo in Parijs. Hier zal hij werken presenteren gebaseerd op het uiterlijk van Isabelle Adjani, Franse actrice, kunstenaar en immigrant van de tweede generatie in Frankrijk. Door deze explosieve samenwerking hoopt hij de allochtone identiteit te laten samensmelten met de menselijke conditie.
* Ga voor meer informatie naar www.a2z-art.com.
Verhaalcredits
Tekst door Megan Chua
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd in Art Republik.
