Home Truly: Interview met de Singaporese fotograaf Nguan

Afbeeldingen uit Nguan's boek ‘Singapore’, met dank aan de kunstenaar

Nguan's foto's van Singapore zijn bedoeld om van te genieten. Gewassen in een regenboog van sacharine pastelkleuren, presenteren ze, met liefdevolle details, gewone momenten in het leven van Singaporese mensen terwijl ze een rustige dag doorbrengen, zoals een dutje doen in de speeltuin in de buurt of de krant lezen terwijl ze wachten op de trein naar aankomen.

In afbeeldingen waar objecten het middelpunt vormen, zoals een met een bezem en stoffer die tegen een pilaar leunt op het lege dek van een Housing Development Board (HDB), of sociale woningbouw, plat; of een ander met wasgoed dat golft op een waslijn die langs de gang is gespannen, je kunt je nog steeds voorstellen dat iemand net is vertrokken of op het punt staat terug te keren, wat een gevoel van warmte oproept bij deze anders onopvallende alledaagse waarnemingen.

Afbeeldingen uit Nguan's boek ‘Singapore’, met dank aan de kunstenaar.

Een scherpe waarnemer van zijn omgeving en de menselijke conditie — eenzaamheid is een terugkerend thema in zijn werk — Nguan vangt behendig een kant van Singapore op die bekend is bij degenen die zijn opgegroeid in de eilandstad, en onthult voor iedereen die nieuwsgierig is naar hoe Singapore er echt uitziet onder het gepolijste, welvarende fineer dat gewoonlijk aan de rest van de wereld wordt gepresenteerd.

ART REPUBLIK spreekt met Nguan ter gelegenheid van zijn boekpresentatie ‘Singapore’, een verzameling foto's die in de loop van tien jaar zijn genomen van 2007 tot 2017, zijn werkwijze en wat hij het komende jaar in petto heeft.

Waarom heb je besloten om deze verzameling afbeeldingen van Singapore samen te stellen? En hoe heb je besloten wat je in het boek wilt opnemen?

Ik werkte al tien jaar aan deze foto's en vanaf het begin was er een boek gepland. Ik bleef de publicatie echter uitstellen en in de tussenliggende tijd deed de verspreiding van de afbeeldingen op sociale media me afvragen of het boek überhaupt nodig was. Uiteindelijk besloot ik dat het belangrijk was om de afbeeldingen te ordenen om het werk structuur te geven en de doelen te verduidelijken, omdat die verloren kunnen gaan als afbeeldingen afzonderlijk worden gezien in plaats van als onderdeel van een samenhangend geheel.

Het boek bevat geen inleiding of bijschriften. Waarom de beslissing om teksten weg te laten?

Ik heb een korte inleiding geschreven, maar ik heb hem twee weken voor de pers weggegooid. Ik werk graag met foto's vanwege hun subjectiviteit, ik hou ervan hoe de betekenis van een foto in de loop van de tijd kan veranderen en ik ben op mijn hoede voor hoe woorden het lezen van een afbeelding of een reeks afbeeldingen kunnen corrigeren. Ik heb ook specifieke datums en andere contextuele informatie weggelaten omdat ze afleidend kunnen zijn.

Je hebt wel een quote van Stewart Brand over kinderen die 'standaard'-huizen tekenen die anders zijn dan HDB-flats op je webpagina over het boek, en bijna alle foto's bevinden zich in HDB-woonwijken. Vertegenwoordigen ze Singapore voor jou? Bovendien wordt de omslagafbeelding gemaakt vanuit een HDB-blok van een ander met een regenboog eroverheen geschilderd. Waarom heb je voor de hoes gekozen?

Een van mijn doelen toen ik hier in 2004 begon met het maken van foto's, was om ons hart vast te leggen als een plaats van surrealistische schoonheid. In het begin was het niet eenvoudig om Singapore op deze manier opnieuw te verbeelden en er moesten kleine verschuivingen in de waarneming optreden voordat de deur in mijn hoofd opende. De foto van de geschilderde regenboog omlijst door gangmuren hielp me om ons landschap op een nieuwe manier te zien, en sinds ik de foto nam, had ik het in gedachten voor de omslag van het boek. De kunst van een geschilderde regenboog zegt ook zoveel over Singapore en de berekende manier waarop we dromen, gedrag en territorium vervaardigen.

Afbeeldingen uit Nguan's boek ‘Singapore’, met dank aan de kunstenaar.

Er is een loomheid in de beelden, van een man die op de glijbaan bij een speeltuin slaapt tot een andere die de weg oversteekt, schijnbaar onbewust van het tegemoetkomende verkeer. Dit is anders dan het drukke stadsleven, foto's van ontwikkelde steden die typisch worden geassocieerd met het hedendaagse Singapore. Waarom zijn deze scènes aantrekkelijk voor jou?

Ik vind het leuk dat je dit hebt opgepikt, omdat ik me duidelijk herinner dat ik vroeg in mijn aantekeningen 'taal van de dag' schreef. Het was gewoon iets dat me hier als uniek opviel: de onveranderlijke duur van onze middagen het hele jaar door, de eeuwige kleverigheid in de lucht en op onze huid, de stilte. Ik wilde dit allemaal op mijn foto's overbrengen. Ik heb zoveel foto's in deze serie mensen die languit op de vloer of op een bank liggen, alsof ze verlamd zijn door de vochtigheid.

De beelden herinneren me aan mijn jeugd die in de jaren 80 en 90 na schooltijd in mijn buurt doorbracht, maar ze zijn de laatste tijd gemaakt, ja? Denkt u dat er de afgelopen decennia veel is veranderd in het dagelijkse leven van gewone mensen in Singapore? Laat je de beelden bewust lijken van weleer?

Mijn wens is dat Singapore op de foto's enigszins mythisch overkomt, en het was een stuk gemakkelijker om dit te bereiken door in oudere delen van de stad te werken. Hoewel ik ter inspiratie naar mijn persoonlijke herinneringen aan Singapore keek, is de waargenomen nostalgie in mijn werk meestal een bijproduct van mijn locatiekeuzes, het feit dat ik nog steeds op film fotografeer en mijn bewering dat fotografie een inherent nostalgisch medium is - het is onmogelijk om een ​​foto van de toekomst te maken en het heden wordt het verleden zodra je de ontspanknop loslaat.

Afbeeldingen uit Nguan's boek ‘Singapore’, met dank aan de kunstenaar

Weten de onderwerpen van uw foto's voor het grootste deel dat u er foto's van maakt? (Zijn ze altijd openhartig? Zijn ze geposeerd?) En zo ja, wat zijn hun reacties?

Alle foto's op één na zijn openhartig. De reacties staan ​​op de foto's: ze variëren van verbijstering tot verbijstering tot onverschilligheid. Niet iedereen is zich ervan bewust dat hun foto wordt gemaakt, ook al ben ik er altijd eerlijk over.Ik gebruik een relatief grote camera - ze noemen het "The Texas Leica" vanwege zijn formaat - en ik houd hem elke keer dat ik een foto neem tegen mijn gezicht. Iemand herkende zichzelf in een afdruk tijdens mijn laatste show; ze vertelde me dat ze de foto leuk vond, maar dat ze zich er niet prettig bij voelde in een show, dus nam ik de afdruk weg.

De meeste onderwerpen worden weergegeven als eenzame figuren en niet in paren of groepen. Je vorige boek, ‘How Loneliness Goes’ (2013), lijkt dit centraal te stellen. Wat blijft er aantrekkelijk aan?

‘How Loneliness Goes’ was bedoeld als opmaat voor ‘Singapore’; het onderzocht een enkel thema uit het grotere oeuvre. In ‘Singapore’ erken ik voortdurend een zekere rafeling van ons sociale weefsel. Kinderen worden bijvoorbeeld nooit getoond met een ouder in het boek - ze zijn ofwel bij een grootouder of worden aan hun lot overgelaten in de jungle-stad. Als ik halverwege de middag door een woonwijk of rond de coffeeshops van Geylang loop, kom ik zoveel mannen van een bepaalde leeftijd tegen die stil in hun eentje zitten te staren in de ruimte, en natuurlijk ben ik ook alleen met mijn camera, starend in een zeer vergelijkbare ruimte.

Afbeeldingen uit Nguan's boek ‘Singapore’, met dank aan de kunstenaar.

Heb je bij het maken van een foto al in gedachten hoe de foto er in de definitieve versie uit zal zien? Wat is volgens jou het meest uitdagende / lonende onderdeel van het maken van een foto? Is het het vinden van de foto (of wachten op de foto), de foto's doorzoeken om er een te kiezen of de foto bewerken?

Mijn belangrijkste zorg na het maken van een foto is: 'Heb ik de focus goed?' Dat is vaak het enige waar ik aan kan denken terwijl ik wacht tot mijn negatieven worden ontwikkeld, omdat mijn camera puur handmatig is en ik mezelf opzettelijk met zeer smalle marges laat staan ​​voor fouten. Mijn tweede zorg is meestal: 'Knipperde hij / zij?' Ik heb het gevoel dat ik andere elementen behoorlijk onder controle heb, hoewel de resultaten van licht dat met film interageert nog steeds wonderbaarlijk onvoorspelbaar kunnen zijn. Het meest lonende deel van het maken van een foto is iets achteraf te hebben dat niets zou zijn geweest zonder jou.

Er staan ​​humoristische nevenschikkingen in het boek, zoals een man die op de grond ligt op een lege dekvloer, gevolgd door een kat in een vergelijkbare positie op een betegelde bank. Was het toeval dat u deze twee vergelijkbare foto's toevallig op deze manier gebruikte, of had u deze koppeling in gedachten bij het maken van een of beide opnamen?

Het was gewoon iets dat ik opmerkte en in elkaar zette terwijl ik door mijn zoveelste editie van het boek ging. Door te kunnen kiezen uit duizenden foto's is bewerken zowel moeilijk als gemakkelijk. Ik weet dat sommige fotografen het moeilijk vinden om hun eigen werk te bewerken, maar ik geniet enorm van het proces, mogelijk omdat ik naar de filmschool ben gegaan, en montage is een basisvaardigheid voor elke filmmaker.

Hoe heb je de algemene volgorde van de afbeeldingen in het boek bepaald? Er lijken verschillende groepen te zijn: trappen, opruimen, gebruik van communicatieapparatuur, katten, stoelen, planten kweken, bouwen / vernietigen.

Er staan ​​tweeëntachtig foto's in het boek, wat best veel is als een samenhangend oeuvre het doel is. Dus koos ik voor het idee om informele 'hoofdstukken' - losjes gesorteerd op thema, onderwerp of kleur - als organiserend principe voor het boek te hebben. Het is niet de bedoeling dat al deze hoofdstukken gemakkelijk te onderscheiden zijn, en in feite zou het ideaal kunnen zijn als iemand het hele boek doorneemt zonder de constructie ervan te kennen. Maar ik ben blij met hoe elk segment overgaat in het volgende, vooral in de tweede helft van het boek.

Afbeeldingen uit Nguan's boek ‘Singapore’, met dank aan de kunstenaar

Met betrekking tot de vorige vraag, lijkt het erop dat je veel van de afbeeldingen uit het boek (in een andere volgorde) op je webpagina over het boek hebt geplaatst. Hoe werk je tussen de digitale ruimte (website, Instagram) en in print? Wat zijn de vrijheden en de beperkingen in elk voor jou, en ook in beide tegelijk werken?

Ze zijn elk een verlengstuk van de ander. Sociale media en smartphones veranderen de manier waarop kunst ons wezen binnenkomt. Het is één ding om kunst in een museum of bibliotheek te ervaren als je eromheen bent, en heel iets anders terwijl je in bed ligt, of wanneer je midden in een meedogenloos WhatsApp-argument zit, of terwijl je wacht voor je geliefde om terug te sms'en. We weten allemaal waarom we oortelefoons opzetten om naar muziek in een verduisterde kamer te luisteren, en misschien komt kunst nu in ons op dezelfde manier als popmuziek. Het bereikt ons wanneer onze bewakers neervallen, op onze meest kwetsbare momenten. Als een mogelijk gevolg zijn de berichten en reacties die ik krijg op platforms zoals Instagram en Weibo zo vurig en emotioneel, en ik vermoed dat het hetzelfde is of versterkt voor andere artiesten die productief zijn in de digitale sfeer.

Wie / wat is Misschien Hotel behalve de uitgever van dit boek?

Het is de naam van mijn nieuwe uitgeverijafdruk en toekomstige kunstruimte. Het is een ruststop voor mogelijkheden; een schuilplaats voor de misschien. Ik zal er de komende jaren meer mee doen - ik hou het op dit moment rustig. Ik realiseer me dat ik, hoewel ik redelijk gespannen ben, op straat zou moeten zijn om nieuwe foto's te maken.

Je had eerder dit jaar een tentoonstelling in FOST Gallery. Hoe was die ervaring en ga je binnenkort weer een solo-expositie opzetten of deelnemen aan een groep? Wat zit er voor u in de pijplijn voor 2018?

Als sociale media de radio is en boeken albums zijn, zou ik tentoonstellingen vergelijken met concerten - het moeten meeslepende, transcendente ervaringen zijn en je moet altijd het gevoel hebben dat de artiest bij je in de kamer is. Er waren zoveel mensen naar mijn show op FOST gekomen, wat erg bevredigend was. Ik zou graag in 2018 een tentoonstelling organiseren voor de Singapore werk, maar ik heb een geschikte grote locatie nodig.