Interview: Masanori Morikawa voor Christian Dada

Je gaat rechtop zitten als je lucht krijgt van een merk met een naam die op Dior en de absurdistische Dada-beweging klinkt. Zo'n naam spreekt boekdelen over de bedoeling van het label: hoog en laag ontmoeten om te spelen op gevestigde tropen - een van de geordende wereld van haute couture en de andere van het doelbewust zinloze en wanordelijke rijk van naoorlogse kunst.

Het verhaal dat de kleding vertelt, is een straat die is versmolten met klassieke modesilhouetten. Wat Christian Dada is, is dan een verhaal van oud en nieuw, jong en oud, onderdanig en rebels.

De nieuwe winkel in Singapore staat daar symbool voor. Na interesse en steun van de lokale investeringsgroep D'league heeft het merk zijn eerste vlaggenschip voor de detailhandel buiten Japan kunnen vestigen: een ruime, moderne en zwartzware winkel aan Orchard Road. Zwart geperforeerd metaal is hoekig gevouwen om stoelen te vormen die op rotsen lijken. Het idee hier is een Japanse zen-tuin - een symbool van Japanse rust temidden van punkmoderniteit.

Christian Dada begon in 2010 met wortels in het hergebruiken van vintage kleding door een bijna Helmut Lang-type lens. Het merk is sindsdien uitgegroeid tot een modeweek in Tokio en heeft een plaats in het modeweekschema van Parijs.

De man achter het merk: Masanori Morikawa, wiens ontwerptalenten voornamelijk liggen in zijn grafische punchiness, niveau van ambacht (het borduurwerk op Christian Dada-stukken is een hoogtepunt) en het vermogen om tegelijkertijd twee dingen te combineren waar de Fransen mee worstelen - rock- n-roll en high fashion. Hier kiezen we uit elkaar - met de man zelf - wat het merk Dada maakt.

Hoe ben je in de mode gekomen?

Mijn grootouders zaten in de borduurbranche, dus mijn interesse in mode groeide heel organisch. Ik volgde een modeschool in Japan en werkte daarna onder Charles Anastase in Londen.

Hoe voelde het om je collectie te tonen tijdens de modeweek in Parijs?

Ik zit nog in de leerfase, maar ik zie niemand anders die op mijn leeftijd een collectie laat zien. Dus ik heb het gevoel dat ik een baken zou kunnen zijn voor een jongere generatie, en dat betekent veel voor mij.

Je toonde de collectie van je vrouw in Tokio om de lancering van de lijn te herdenken. Wat vind je van de modeweek in Japan in vergelijking met Parijs?

Ik denk dat er in Japan zoveel dingen zijn die werk nodig hebben. Timing is één ding: ze worden te laat weergegeven. Een ander ding is dat nu iedereen kan meedoen en hun collecties in Tokio kan laten zien, ongeacht het niveau van hun creaties, die moeten worden gewijzigd om het beter te maken.

Je hebt eerder gezegd dat japonistische kleding alleen wordt gedragen door niet-Japanse mensen. Waarom denk je dat dat zo is?

Japanners in het algemeen denken vaak dat het Japonisme ouderwets is. Dat gezegd hebbende, het wordt nu een trend en ik heb het gevoel dat mensen, zelfs de Japanners, er meer voor openstaan.

Voor wie ontwerp je - is er een Christian Dada-muze?

Natuurlijk denk ik aan fans die Christian Dada dragen, maar als ik er te veel over nadenk, zullen mijn creaties hun focus verliezen. Om dat te voorkomen, ontwerp ik voor mezelf - net zoals ik het leuk vind. Ik haal liever inspiratie uit interessante dingen die om me heen gebeuren.

Wat is volgens jou een Christian Dada-ontwerphandtekening?

Het is onvolmaakt en verandert dagelijks.

Waar ben je momenteel door geobsedeerd?

Om kleding te vinden die bij mijn loafers past.

Wat voor soort kleding haat je absoluut?

Kleding zonder liefde.

Dit verhaal is oorspronkelijk gepubliceerd in L’Officiel Singapore