‘In Praise of Shadows’ tentoonstelling in ADM Gallery, NTU

Warren Khong, ‘# 113’, 2017. Afbeelding met dank aan ADM.

'In Praise of Shadows' bij ADM Gallery aan de Nanyang Technological University is een groepstentoonstelling samengesteld door Michelle Ho. De show, die werd geopend op 27 oktober 2017 en loopt tot januari 2018, bevat werken van Lavender Chang, John Clang, Ishida Takashi, James Jack en Warren Khong.

Licht is een aantrekkelijk en wenselijk iets. In een tentoonstelling willen we dat kunstwerken worden verlicht in plaats van overschaduwd. Jack's ‘Natura Naturata: Light of Singapore’ (2017), geïnstalleerd op de kamerhoge glazen ramen van de galerij, schijnt letterlijk in de aanwezigheid van licht. De ongelijke slagen van zorgvuldig geschilderde grondmonsters worden gezien tegen de tropische achtergrond van weelderig groen. De visie roept een harmonieuze relatie op tussen de door mensen gemaakte en natuurlijke werelden. In dit werk zorgt licht voor poëtische focus.

James Jack, ‘Natura Naturata: Light of Singapore’, 2017. Afbeelding met dank aan de kunstenaar.

In ‘Light of Singapore’, de kleuren verzadigen naarmate de galerij donkerder wordt, wat een ander soort ervaring mogelijk maakt. De grondmonsters worden minder doorschijnend en ondoorzichtiger als de zon langs de hemel beweegt. Hoewel we het kunnen omschrijven als het dimmen van lichten, is het ook een toename van schaduw. En hoewel schaduwen meestal worden gezien als iets dat moet worden vermeden, is dit slechts een kwestie van perspectief. Dit soort schaduwen is waarschijnlijk wat de romanschrijver Junichiro Tanizaki, wiens essay deze tentoonstelling zijn naam gaf, beschrijft. Voor Tanizaki zijn schaduwen niet absoluut. Zelfs als het oog gelooft dat het naar licht kijkt, wordt onze visie omlijst door de aanwezigheid van schaduwen. Ze zijn gevarieerd en definiëren het utopische idee van licht.

In ‘Reflection’ (2009) jaagt Takashi meer dan een maand zonlicht in een kamer. Het lichaam van de schilder is afwezig in deze time-lapse-video, maar zijn penseel volgt overal waar zonlicht de muur raakt, waardoor arabeske en lineaire lijnen materialiseren. Als de muur in de zon lag te zonnebaden, schilderde Takashi zijn bruine lijnen. Elke slag bewijst de aanwezigheid van de muur in het verleden onder de zon. Maar Takashi kon het nooit bijhouden. De zon blijft bewegen en haar licht op verschillende delen van de muur laten schijnen en hij moet blijven schilderen, soms zelfs over hetzelfde gebied. Om de kloof tussen het echte en het picturale zichtbaar te maken, trouwt Takashi met hen, het verleden vasthoudend als het heden en het heden ervaren als meer dan slechts een moment, een schaduw voor een toekomst die nog moet komen.

Schaduwen articuleren, verduidelijken en definiëren.

Tegen de schaduwwanden van de verduisterde galerij gloeien Chang's zonnegrafen van ‘The Movingly Minute Scale of a Restricted Life’ (2015-16), geproduceerd met een camera obscura. Een bonenplant wordt in de camera geplaatst, waardoor de opname van het beeld op het fotopapier wordt verduisterd. Omdat de helderheid van een zonnefoto afhankelijk is van de sterkte van het licht, creëren de omstandigheden zeer donkere beelden die het zicht uitdagen. In de galerieruimte kalibreert de gedempte omgeving de ogen van de bezoeker. De kleine verschillen in schaduw die de buitenwereld articuleren en de vorm van de bonenplant worden acuut, verduidelijken zichzelf als verschillend en definiëren zichzelf als verduisterde visioenen.

Lavender Chang, ‘The Moving Minute Scale of a Restricted Life’, 2015-16. Afbeelding ter beschikking gesteld door artiest.

Bij fotografie en schilderen komt schaduw pas in beeld door een zekere mate van vervanging. Zijn aanwezigheid is gemaakt door integratie met het picturale. Met Khong's ‘# 113’ (2017), het immateriële produceert echter het materiaal. In een omkering van Jack's ‘Light of Singapore’, ‘#113 schildert met glas. Spots schijnen door en rond vierkante stukjes glas die in de lucht hangen, waardoor een angstaanjagende schaduwvorm ontstaat op de muur die het werk zelf is. In tegenstelling tot foto's en schilderijen, is de zichtbaarheid van dit werk voor altijd gebaseerd op de aanwezigheid van schaduwomstandigheden of differentieel licht. In een gelijkmatig verlichte ruimte verdwijnt ‘# 113’.

Schaduwen kunnen ook metaforisch zijn, een label voor wat we beschouwen als verwoestingen in ons leven dat we proberen te verbannen. In Clang's ‘A Light and a Shadow’ (2017), een dakloze man en een voorbijganger gaan op in een gesprek op een hoek van de straat in een gesprek van ongewone stilte. Hun stille aanwezigheid doet denken aan de onbewuste uitwissing die we uitvoeren bij daklozen, het onaanvaardbare lichaam in de schaduwrijke delen van de stad. Clang noemt de mannen even waardig, mogelijk verduisterd door omstandigheden, maar zonder overlast of iets te vrezen.

John Clang, ‘A Light and a Shadow’, 2017. Afbeelding met dank aan artiest.

Schaduwen zijn de essentiële middelaar van licht en de reden waarom we de aanwezigheid van licht herkennen, want licht is niet waarneembaar en wordt gedefinieerd door de afwezigheid van schaduw. In zijn essay put Tanizaki uit het beeld van Noh, een theatrale vorm die ontstaat in een spookachtige duisternis. De zon en de kunstmatige schijnwerpers van de galerij geven licht aan het werk van deze show. Maar net als Noh zijn ze ook doordrenkt van duisternis en openbaren ze zichzelf door het donker in plaats van door het licht.

Meer informatie op adm.ntu.edu.sg.

Dit artikel is geschreven door Chloe Ho voor Art Republik.