Karsten Greve presenteert Qiu Shihua, A Study in White

Qiu Shihua

Qiu Shihua roept schilderijen op die samenkomen aan de rand van zichtbaarheid en onzichtbaarheid en komt naar voren als een van de productievere Chinese landschapsschilders van zijn tijd, die voor het eerst debuteerde in de Europese kunstscene in 1999 met Kunsthalle Basel in Zwitserland. Sindsdien heeft Qiu zijn werken tentoongesteld in verschillende prominente galerijen en musea in de westerse kunstwereld, waaronder een soloshow getiteld 'Calme' met Galerie Karsten Greve in 2015. Dit jaar markeert zijn tweede tentoonstelling met de galerij, die lopen van 1 september tot 6 oktober in hun ruimte in Parijs.

Een studie in het wit

Geboren in 1940 in Zizhong, China, werd Qiu's opleiding in de jaren zestig aan de Xi'an Art Academy gekenmerkt door zowel China's isolement van het Westen als een socialistisch realisme dat rechtstreeks voortkwam uit zowel Sovjet- als traditionele Chinese artistieke invloeden. Na zijn afstuderen viel zijn carrière samen met de Chinese culturele revolutie, die werd opgevangen door een ontluikende groei in het cynisch realisme, een artistieke beweging die werd gepropageerd door figuren als Liu Wei en Fang Lijun. In tegenstelling tot de andere hedendaagse Chinese kunstenaars uit zijn tijd, stuurde Qiu echter afstand van zijn directe sociale omgeving en positioneerde hij zichzelf in plaats daarvan als een figuratieve schilder.

Beïnvloed door zijn ontmoetingen met het Franse impressionisme, naast zijn traditionele Chinese opleiding, roepen zijn werken sfeervolle en versluierde tonen op terwijl ze het introspectieve karakter van landschapsschilderkunst toelichten. In het bijzonder is deze laatste in zijn praktijk van het taoïsme, ook wel bekend als de leer van de tao, of 'de weg'. Elk landschap is dus slechts een motief of iteratie, maar geen doel op zichzelf. Het signaal naar een diepere onderliggende kracht die het proces van Qiu leidt: net zoals de manier waarop de Weg nauwkeurige articulatie en begrip ontgaat, ontsnappen de onderwerpen die aan de oppervlakte komen in Qiu's schilderijen aan directe confrontatie en bestaan ​​ze slechts als mogelijkheden.

In elke galerijopstelling kunnen Qiu's doeken van witte verf, eigenzinnig van zijn oeuvre vanaf de vroege jaren tachtig, gemakkelijk door het ongetrainde oog worden afgedaan als lege figuren op het eerste gezicht die even blanco muren sieren. Elk schilderij was aanvankelijk onheilspellend en lijkt een monolithische leegte te vertonen die stoïcijns naar de toeschouwer staart. Toch verbergt de ogenschijnlijke eenvoud van de schilderijen een diepte van lagen, gevormd door precieze en gevoelige gebaren die de werken omhullen met een samenspel van licht en schaduwen. In feite is er niets gemakkelijk of duidelijk aan Qiu's werken. Door het publiek een desoriënterend niets voor te stellen, vragen de werken concentratie en geduldige meditatie. Alleen dan worden de schaduwrijke landschappen die bomen of zeegezichten omringen, verlicht door portalen van licht, kalm onthuld aan de waarneming en vervagen ze zo snel als ze tevoorschijn komen uit het zicht.

Als zodanig zijn Qiu's stukken bestand tegen kopiëren in een Benjamin-tijdperk van mechanische reproductie. Integendeel, het is bijna noodzakelijk om zijn stukken met het blote oog te bekijken, aangezien fotografische of geïllustreerde media de neiging hebben om zijn werken te verdunnen tot een spiegelende witheid, waardoor het onmogelijk is om anders te onderscheiden. Toch zijn landschappen niet het enige dat elk schilderij bevat, en witheid is niet de enige tint die op het canvas verschijnt. Verlichting die op elk stuk scheen, kan soms subtiele verbuigingen van verschillende kleuren onthullen die de witheid zelf omvat: tonen van bleke grijzen, blauw, roze en geel accentueren wat ooit onzichtbaar was voor het oog.

Qiu's showcase in 2015 in Galerie Karsten Greve markeerde zijn eerste Franse solotentoonstelling in tien jaar en was een uitgebreide tentoonstelling van geselecteerde stukken uit zijn olieverf op canvasschilderijen geproduceerd tussen 2000 en 2013. De komende tentoonstelling in de galerie zal voortbouwen op die showcase, waar 20 nieuwe werken die tussen 2013 en 2016 zijn gemaakt, zullen worden getoond, waaronder enkele nooit eerder vertoonde werken. Men kan dan alleen maar in contemplatie afwachten, want wat deze nieuwe werken mogelijk aan het publiek in september zullen onthullen.