Zelfportretten van William Utermohlen

In 1996 werd bij de 61-jarige Amerikaanse kunstenaar William Utermohlen de ziekte van Alzheimer vastgesteld. Als laatste bijdrage aan de kunst begon Utermohlen met het schilderen van een reeks zelfportretten en zette deze reeks voort vanaf zijn diagnoseperiode tot 2000, toen zijn toestand zijn volledige gang ging. Het portret dat hij sinds 1996 elk jaar wilde repliceren, was gebaseerd op een eerder zelfportret dat hij in 1967 schilderde. Een schril contrast tussen de schilderijen die zijn jongere zelf en zijn gediagnosticeerde zelf hadden gemaakt, vertoonde al vroege effecten van zijn mentale achteruitgang. Hij creëerde deze serie als een krachtige documentatie van zijn pijnlijke afdaling naar dementie, en met de hoop zijn toestand beter te begrijpen.

Door de jaren heen zorgde de verslechtering van het geheugen en de technische vaardigheden van de Utermohlen ervoor dat hij geen herkenbaar portret van zichzelf kon maken. Zijn werken werden platter en meer abstract-achtige contourtekeningen. Het kwam op een punt waarop hij niet kon schilderen en zijn enige afbeelding van zichzelf was een krabbelde schedel met een misvormde neusachtige vorm.

"Op deze foto's zien we met een hartverscheurende intensiteit William's inspanningen om zijn veranderde zelf, zijn angsten en zijn verdriet uit te leggen", schreef de weduwe van Utermohlen, Patricia, in een essay uit 2006 over het werk van haar man. Na zijn dood in 2007 herinnerde Patricia zich: 'Zelfs toen hij ziek begon te worden, tekende hij altijd, elke minuut van de dag. Ik zeg dat hij stierf in 2000, omdat hij stierf toen hij niet meer kon tekenen. Hij stierf eigenlijk in 2007, maar hij was het toen nog niet. "

Bekijk het kunstwerk van de kunstenaar en lees hier meer over dit inspirerende verhaal over veerkracht

1967

1996 tot 2000

 

via mymodernmet