Interview met fotograaf SWKIT: van maatschappelijk werker tot veelgeprezen kunstenaar

April 26, 2024

Werk uit de serie ‘Perceptions’ van SWKIT.

"Ik vind dat schoonheid wordt gevormd door jouw ervaring", zegt SWKIT nadrukkelijk bij Habitual, Singapore, voor zijn recente show ‘Perceptions’. 'Je leven, je jeugd en de vrienden die je hebt en hebt gehad, het is allemaal heel persoonlijk.'

De man heet nom de guerre ‘SWKIT’ - ook bekend als ‘Social Worker Kit’, of liefdevoller voor zijn vrienden, van beroemdheden als Shawn Yue tot Sam Lee, tot de Hong Kong-skaterpunkers: Ah Kit. Uitgedost in een slap breed gestreept T-shirt, een spijkerbroek en een strooien hoed, straalt hij een nieuwsgierige maar ontspannen charme uit terwijl hij over zijn werk sprak.

Het enige merkwaardige punt van de man is of het deel van de 'maatschappelijk werker' in zijn geadopteerde personage lijkt te worden aangepakt, maar hem te horen oprechte gevoelens over zijn oude carrière te beïnvloeden, van empathische verhalen over positiviteit ten opzichte van de eigenzinnige beschuldigingen die zijn weg zijn gestuurd, naar de willekeurig gesprek over interview-spraakrecorders - het was een integraal onderdeel van zijn leven waar hij gelukkig dankbaar voor is - niet alleen zijn hand bij het verbeteren van die jeugdige levens (zoals mensen misschien aannemen), maar ook voor de mogelijkheid om in hun wereld te worden gelaten, op hun voorwaarden.

Art Republik gaat zitten met Ah Kit om meer te weten te komen.

Het is bekend dat je eerder als maatschappelijk werker hebt gewerkt, vandaar de ‘SW’ in ‘SWKIT’. Zijn er aspecten van sociaal werk die zich lenen voor en invloed hebben op je fotografie? Er lijkt nogal wat overlap te zijn met de twee werelden - de behoefte aan geduld en empathie om anderen te kennen en te begrijpen.

Toen ik voor het eerst begon als maatschappelijk werker, was het mijn gewoonte om te observeren. Ik kan daar gewoon lang zitten en naar iets kijken: wat is het 'gevoel', wat is er speciaal aan deze persoon ...

Werk uit de serie ‘Perceptions’ van SWKIT.

In het begin had ik veel contact met de kinderen, maar ik wist niets van hun activiteiten. Ze brachten veel tijd door met oefenen om het hoge (vaardigheids-) niveau te bereiken waarin ze zich bevinden - het was voor mij niet mogelijk om binnen een maand te leren ... Dus mijn ding zou gewoon zijn om opzij te gaan zitten en te observeren, maar ze zouden komen tot de zijlijnen: 'Hé, verveel je je? Ik zal hier in plaats daarvan met je chillen. " Ik voelde dat ik hun programma beïnvloedde.

Op de universiteit begon ik net met fotografie te beginnen; als ik er foto's van maak, lijkt het alsof we een gedeelde sfeer hebben, een soort kameraadschap. Ze vonden het cool dat ik ze documenteerde, omdat ze zagen dat ik bezig was. Ik realiseerde me toen dat je de scène moest begrijpen en een 'specialist' moest zijn; als de profs iets herkennen dat ze authentiek achten in je werk, dan weet je dat je iets hebt.

Neem de schaatsers: ze werken niet graag met zomaar een fotograaf, omdat ze het gevoel hebben dat je hun gevoel niet krijgt. De meeste fotografen willen alleen de opname van die grote ‘zendtijd’; voor hen is beweging het hoogste idee van schoonheid. Maar er zijn nuances in de trucs - de meeste mensen weten niet of je een mislukte truc hebt gefotografeerd, maar de pro's zullen zich schamen voor die foto's, ze betreuren dat de foto's niet kunnen worden gebruikt. Vervolgens: 'Waarom niet? Ik denk dat het goed is, het ziet er goed uit! " Ze weten niet wat de kinderen denken.

Door dit aspect van het werk besefte ik dat ik contact moest opnemen om hun stemmen te begrijpen. Commercieel werk, met de strikte vooraf bepaalde 'lay-outplannen', belichting, vaste cameraposities en de klant die het shot voor shot regisseert - het eindproduct is hetzelfde, ongeacht de fotograaf. Beroemdheden daarentegen vinden het leuk als ik een vluchtig moment vastleg - lachend tijdens de shoot, ondanks hun professionaliteit bijvoorbeeld. Dus ik breng meestal een lange tijd met hen door, observerend en wachtend op het exacte moment. Dit is wat sociaal werk in mij heeft doordrongen; het is gemakkelijker voor mij om in hun schoenen te staan en erachter te komen wat hen bezighoudt.

Werk uit de serie ‘Perceptions’ van SWKIT.

Wat is belangrijk voor jou als iemand naar je werk kijkt? Wat wil je dat ze meenemen?

Ik voel bijvoorbeeld het ding over de titel van mijn werk, als persoon ben ik liever - hoe zeg je het - vrijgevochten? Ik heb geen controle over anderen en anderen hebben geen controle over mij. Wat je voelt als je mijn werk bekijkt, dat is alles wat je bent. Als ik ergens een foto van maak en er een naam aan geef, voelt dat voor mij niet authentiek aan. Alle werken in deze show hebben dus een eigen numerieke code als titel gekregen. Met de code die ik me zal herinneren: wanneer dit was, de plaats en met wie ik ben gegaan. Omdat dat een gevoel en een herinnering is. Ik wil het moment met anderen delen, maar ik wil ook geen invloed uitoefenen op je perspectieven.

Op Hypebeast is er een Red Bull mini docu-vid van je werk met skaters; waar spreekt de undergroundcultuur je toe?

Ik kijk vaak naar een persoon en heb het gevoel dat ik die persoon wil kennen; niet alleen aan de oppervlakte, maar ook hoe hij is verzonnen - oorsprong is belangrijk; je achtergrond vormt je houding. Alle subculturen zijn uniek.Ik zie graag mooie, bijzondere dingen; dit is iets over ondergrondse cultuur: het is creatief. Ik heb schoenveters als camerariem - het gebrek aan geld inspireert onbedoeld creativiteit; uniek zijn en er toch goed uitzien. Ik vind het fascinerend.

Mensen vragen altijd waarom ik me aangetrokken voel tot de jeugd. Maar het is omdat ze de beste kans hebben om hun leven en hun mentaliteit te veranderen - misschien ben ik gewoon een eeuwige optimist. Ik vind dat de maatschappij tegenwoordig één manier heeft: opgroeien, studeren, een diploma behalen, een baan vinden, trouwen, een huis kopen. Ik moedig mijn aanklachten altijd aan om de dingen te vinden die ze echt leuk vinden, en ga dat doen.

Werk uit de serie ‘Perceptions’ van SWKIT.

Er is strikt genomen nauwelijks tijd voor zelfonderzoek.

Ja dat is er niet. Subculturen stellen mensen gelijk aan problemen. Muzikanten worden geklaagd omdat ze 's nachts hebben geoefend. Maar buiten hun studie of gewone beroepsleven is dat de enige keer dat ze kunnen oefenen. Mensen worden boos als skaters openbare ruimtes verwoesten - vloeren zijn vernield, de randen van dingen zijn versnipperd. Hebben ze het mis? Als je in plaats daarvan een sportman bent, is er respect. Mensen houden niet van deze minderheid, omdat ze zich niet conformeren.

Omgekeerd, en vreemd genoeg, zijn het juist creatieven: de muzikanten, skaters, artiesten - zij geven de stad leven en karakter.

Ja. Mensen die in de stad wonen, in voor- en tegenspoed, worden verwend met keuzes. 'Als ik daar zin in heb, shop ik wat, speel ik, ga ik naar de Cineplex of ga ik op vakantie.' Misschien hebben mensen niet echt iets gevonden waar ze echt gepassioneerd over zijn; dat is zo belangrijk. Wat dat betreft heb ik geluk.